Heel veel moeders herkennen dit vast wel. Tijdens je zwangerschap heb je bijna geen haarverlies, dankzij hormonen heb je lekker vol haar. Nou had ik ook last van vet haar maar vol was het wel 😉

Maar dan komt het ontzwangeren….ze zeggen 9 maanden op, 9 maanden af maar volgens mij zijn die 9 maanden af echt een poepverhaal! Lieve is nu anderhalf en ik geloof dat ik nog steeds niet helemaal ben waar ik was. Inmiddels ben ik weer redelijk in dezelfde proporties als voor de zwangerschap, ik gleed vorige week namelijk in een broek van 3 jaar geleden…jeuj! Mijn cup L tetten beginnen weer te krimpen maar de tepels die naast mijn navel hangen, zullen wel nooit meer omhoog kruipen 😉 De buikflap door het litteken heb ik inmiddels geaccepteerd, met een oma onderbroek aan ziet niemand daar iets van.

Maar dan dat haarverlies…..

Afschuwelijk!

Ongeveer 3 maanden na de bevalling begon het…..met grote plukken tegelijk borstelde ik het er uit, haren wassen werd een traumatische ervaring zoveel haar ging er richting het doucheputje. Combineer dit alles met een dwangstoornis waardoor ik aan mezelf en mijn haar pluk en je kan het plaatje wel uittekenen…

Van een mooie volle bos haar naar grote inhammen, met babyhaartjes die nieuw doorkomen. Kale plekken van het plukken…het werd een steeds zieliger bosje haar 🙁

Maar elke keer als ik bij de kapper weg kwam, zat mijn haar fantastisch! Maria deed met de krultang prachtige krullen in mijn haar waardoor ik me stukken zekerder voelde en de kale plekjes keurig verstopt werden. Bons schafte dus een krultang aan om dit kunstje zelf thuis te proberen. Na een tijdje worstelen met die krultang en enkele brandblaren moest ik erkennen dat ik enig talent om haren te doen echt mis.

In mijn hoofd vormde zich dus een mooi plannetje…

Ik wou permanent! Mijn moeder had het haar vroeger altijd keurig in de krul, dus dat leek me de oplossing. Ik besprak het met ’the Mr’ en hij vond het een slim plan, alles om mij maar iets zelfverzekerder te krijgen.

Een afspraak voor permanent was zo gemaakt en blij kwam ik ’s avonds laat bij de kapper weg. Om de volgende morgen geschokt te constateren dat het niet helemaal was wat ik me had voorgesteld. Het had niet helemaal lekker gepakt….dus stijl haar en poedelkrullen door elkaar.

Ik stuurde mijn kapster een berichtje met foto en zij adviseerde me om het even 2 weken aan te kijken. Want het schijnt, dat permanent even moet ‘zakken’. Vol goede moed keek ik het dus 2 weken aan om elke ochtend met een ontploft hoofd wakker te worden, kilo’s cremetjes om er nog enigszins toonbaar uit te zien 😉 Dus…de kapster bood aan om het opnieuw in te zetten.

Deze keer pakte het wel goed en had ik overal krullen….jeeej!

Maar het idee dat ik had bij permanent was blijkbaar een verkeerd idee…ik dacht dat het mijn leven makkelijker zou maken 🙂 Dat ik elke ochtend met perfect haar mijn bed uit zou rollen en prachtige krullen zou hebben.

Maar het tegendeel bleek waar….elke ochtend kijk ik tegen een enorme afro aan. Van alles moet er gedaan worden om die bos te temmen en er fatsoenlijke krullen in te krijgen. Ik moest mijn haar helemaal opnieuw leren kennen….

Inmiddels snap ik hoe het werkt maar ik rol dus echt niet knap mijn bed uit 😉

En het lijkt een leuke volle bos haar maar 2 keer permanent blijkt toch niet zo best voor je haar te zijn….

Mijn haar is droog, breekbaar, het valt nog steeds met bossen tegelijk uit en breekt af als ik het aanraak. Door het hele huis heen ligt haar van mij…waar ik vroeger op de katten mopperde, ben ik nu de veroorzaker van grote bossen losse haren op de bank, vloer, trap, douche en in de wasbak. Ballen gehakt en alle eten is niet meer compleet zonder haren van mij er in.

Weg droom van perfecte krullen….om het enigszins onder controle te houden heb ik bijna alleen nog maar een staart in mijn haar….

Mijn zielige bosje stro, waarvan ik weet dat het mijn eigen schuld is…

En ik heb spijt!

Bonsje