When life takes over
Hier zit ik dan, vanmorgen mijn laptop onder de bank vandaan gevist. Het stof er vanaf geveegd en de hele boel weer eens opgestart. Het was lang geleden dat ik hier was, op mijn eigen domein bonsjekraaij.nl.
Ik heb al die tijd wel willen schrijven maar mijn hoofd kan de woorden niet vinden. Ik heb geen onderwerp dat relevant is of ik stroom over en krijg het niet op een rijtje. En dan kom ik weer iemand tegen die meld dat ik zo leuk schrijf en dat ze me zo graag lezen… maar ik schrijf al een eeuwigheid niet. Want waarom zou het interessant zijn voor een ander wat de spaghettislieren van mijn brein de hele dag rond draaien? Kortom, ik denk niet dat ik veel toe te voegen heb of iets grappigs heb te melden 😉
Ik ben toch al actief op twitter, daar deel ik alle grappige hersenscheetjes al, waarom zou ik nog moeite doen om te bloggen? Eigenlijk is mijn leven gewoon ronduit saai. Ik ben moeder, ik heb geen baan, maak niet veel mee, heb een bijna fulltime baan aan het patiënt bij de ggz zijn. Al deze dingen wil ik eigenlijk gewoon voor mezelf houden, want de ervaring leerde me al dat openheid ook geroddel geeft 😉
Screenshots gingen rond van mijn posts op social media, dus blijkbaar ben ik soms nog best interessant 😉 Alleen ik krijg er wel stress van, want ik ben niet zo graag onderwerp van gesprek als wel gedacht word van iemand die blogt.
Inmiddels zit mijn kind op de basisschool, ze doet het goed en het doet ons goed. Ik hou van de structuur die het geeft aan onze dag, waardoor ik zomaar ineens tijd voor mezelf en andere dingen heb. Natuurlijk is de wekker niet mijn favoriete geluid in de morgen maar de vaste structuur geeft rust, reinheid en regelmaat. Iets waar ik goed op ga…
En elke keer denk ik, vertel ik ook dat ik het zo mis… Mijn woorden en gedachten opschrijven. Nu nog bedenken wat ik dan moet schrijven 😉 Iets grappigs, iets wat relevant en interessant is. Ik ben namelijk geen fashionblogger, geen foodblogger (kieskeurige kleuter) , geen Make-up blogger, geen mamablogger…
En wat me dagelijks bezighoud is behoorlijk intensief en persoonlijk… Ik wil daar niet over schrijven om het te laten lezen door mensen die me niet kennen. Want eigenlijk vind ik dat niet fijn, ik deel niet graag wat prive is 😉
Misschien, heel misschien als mijn dosering methylfenidaat weer op orde is kan ik mijn humoristische brein weer aanslingeren ter lering en vermaak van mensen die mijn woorden missen 😉 Ik ga mijn best doen…
En ’s nachts als mijn brein weer eens overuren draait en ik bedenk dat ik daar een blog over zou moeten schrijven…dan hoop ik dat mijn spaghettibrein eens verandert in een gestructureerde lasagne schotel en ik de juiste woorden uit mijn toetsenbord gerammeld krijg.
Bonsje.
Eén gedachte over “ When life takes over”
Hoi Bonsje, leuk om weer wat van je te lezen. Gewoon rustig aan beginnen, het komt goed!