Een paar maanden geleden schreef ik dit als uitleg voor ‘The Mr’. Ik was er nog lang niet klaar voor om dit met de wereld te delen, het was nog te prive, te vers, te rauw. Inmiddels gaat het al stukken beter met mij, therapie is nog steeds zwaar en heftig. Maar ik ben sterker geworden, sterker dan ik was toen ik dit schreef…

Jarenlang was ik een overlever, sterk en dapper voor de buitenwereld. Klein en angstig van binnen, boos en verdrietig. Toen ik mijn dochter kreeg, besloot ik dat het zo niet langer kan. Ik wil mijn angsten en onzekerheid niet overdragen op mijn kind. Ik moest hulp zoeken…

Ineens ben ik een patiënt, ik moet praten over jarenlange pijn. Over angst,over woede, de haat die ik tegen mezelf heb. Hoe ik veilig vast blijf zitten in mijn vreselijke wereld. De wereld die ik ken, de enige die zeker is… Als ik hier blijf zitten, is dit ook mijn toekomst. Wat ik mijn dochter mee ga geven.

In duizend stukjes word ik uit elkaar getrokken, 3 verschillende hulpverleners en bij allemaal moet ik praten, mag ik niet langer liegen over wie ik ben. Mijn kiezen doen zeer van het klemmen met mijn kaken, mijn ogen branden van tranen die ik niet wil laten vloeien. Angst en boosheid brand in mijn borst. Het prikt in mijn nek, adrenaline giert door mijn lijf…

Ik schrik van alles, als ik een tak zie bewegen in mijn ooghoeken denk ik dat het iemand is die me pijn wil doen. Groepjes pubers op de stoep zorgen voor acute angst en paniek…hoe lang ga ik nog een omweg nemen om ze te vermijden?

Ik leer dat mensen met trauma een beschadigd brein hebben, onze receptoren zijn anders afgesteld. Een constante stroom van adrenaline en cortisol word geproduceerd in mijn brein. Daarom staat mijn lichaam altijd strak, daarom vind ik geen rust, daarom kan ik niet slapen.

Ik blijf praten en voor alles wat ik benoem is een pil… Dagen die voorbij gaan in een roes, mijn concentratie is er niet. Maar ik moet voor een kind zorgen. Ik vergeet de simpelste dingen, mijn energie is er niet meer. Toch kan ik niet slapen…alleen met pillen.

Pillen tegen depressie, pillen om te slapen, pillen tegen angst, pillen tegen dwangmatig handelen….

In duizend stukjes word ik uit elkaar getrokken…elk stukje word bekeken,onderzocht. Wat kunnen we hiermee? Heb je dit nodig? Kan je zo door?

Beetje bij beetje word ik opnieuw geprogrammeerd.

Tikjes in mijn oor, tranen op het bureau, duizend tissues, brokken in mijn keel, woorden die uit mijn mond blijven komen en duizend vragen die op me afgevuurd worden. Ik vind het moeilijk, want ze zeggen dat ik het niet fout kan doen. Maar de drang om het perfect te doen zit me in de weg…

Ik oordeel hard over mezelf, ik ben….ik heb….

Elke keer word ik er op gewezen….’zie wat je doet.’

Je bent een tien als je geboren word en je kan nooit minder worden…. Waarom voel ik me dan een nul?

Trauma therapie…wat is het zwaar, wat wil ik het graag opgeven.

Maar ik ben een grote meid…kom op Bons…je kan dit, je moet dit…

Voor Lieve, voor jezelf, voor de toekomst, voor een normaal leven.