Een grote meid.
Het zindelijk worden schiet nog niet op hoor mensen, ze wil er nog niet aan geloven 😉
Afgelopen donderdag stond ik dus even met een oud collega te kletsen voor de supermarkt.( ja mensen…ooit was ik onderdeel van de werkenden onder u en werd ik nog niet lui gevonden) Het oud collega’tje stond hoogzwanger te zijn en natuurlijk moesten we even wat mama ervaringen uitwisselen. Tijdens het gesprek rook ik ineens een poepig luchtje…
Heel even keek ik de hoogzwangere aan, zou zij? Had ik ook wel eens toen ik hoogzwanger was namelijk 😉 Maar de aanstaande mama verblikte of verbloosde niet en ineens hoorde ik naast me mijn kind hevig persen.
Uiteraard kakte ze daar in het winkelcentrum, op Urk, een dik kwartier van huis met nog verschillende winkels op het programma, haar pamper lekker vol! Heel even moest ik schakelen… in de huidige tijd is er geen klantentoilet beschikbaar, horeca is niet open…wat nu? Maar mijn liefje blijft dus niet met een poepbroek lopen, dat doe ik gewoon niet. Dus praktisch als ik ben, ontdekte ik voor de deur van de Albert Heijn een mooi bankje met een prullenbak ernaast!!!
Hoe luxe kunnen de omstandigheden zijn zeg?! Gewoon heerlijk in de buitenlucht, toch overdekt een prima verschoonplek om een strontprobleem op te lossen. Dus… kind op het bankje, broek uit en gaan met die banaan…
Terwijl ik daar sta, met doekjes de (uiteraard natte) stront van een paar billen sta te vegen komt er een vrouw langs lopen…
“Wat hoal je uut?” vraagt ze belangstellend…
Ik leg uit dat mijn kind een poepbroek had en ik even sta te improviseren. Waarop ze Lieve aanspreekt…
“Maar jie, binnen toch al een grote meid? Jie moeten op de wc poepen or!”
Vriendelijk antwoord ik dat Lieve pas 2 is en krijg als antwoord: “oh, toen had ik ze allemaal al schoon!”
Ik kan daar dus echt niks mee… Wat moet ik hier nou op antwoorden? Enige wat ik kan bedenken is : ” Sjah, elk kind volgt zijn eigen lijntje he.”
Maar lieve mensen, ik weet het! Mijn 2 jarige is heel groot… Ik kan haar niet kleiner maken, ze is gewoon lang. Ik ben er al mee bij het consultatiebureau geweest omdat het me wel zorgen baarde. En inderdaad, ze zit ver boven de bovenste lijn. Mijn kleine meisje en inderdaad, mijn kleine meisje praat al heel erg goed. Ook dat doet ze veel beter dan ze hoeft te kunnen.
Ik snap dat jullie mijn kleine meid daardoor overschatten en me vragen wanneer ze naar de kleuter gaat. Ik snap dat er verbaasd gereageerd word als ik zeg dat ze nog maar 2 is, echt 2… zelfs niet bijna 3.
Maar het is best een beetje lastig om het zo vaak te horen, of de opmerkingen over haar lekkere stevige billen…
Ik begon me zorgen te maken of ze misschien wel overgewicht zou hebben, terwijl ik haar juist zo gezond mogelijk laat eten. Ze eet ook niet buitensporig veel, maar het werd zo vaak gemeld… “Wat een lekkere flinke meid!”
Weer zat ik bij het consultatiebureau, waar mijn kleine meid een perfect BMI bleek te hebben en de verpleegkundige me een compliment gaf over de manier waarop ik mijn kind met eten om laat gaan. We spraken over mijn ongerustheid…
We ontdekten allebei dat het komt door al het oordelen. Vroeger was ik een tengere kleuter, spillebenen, dunne vingers, smalle polsen. Hoe vaak ik niet heb gehoord dat ik wel wat spek kon gebruiken….
Later werd ik een stevige tiener, opmerkingen over mijn onderkin en ronde buik kwamen hard aan…
Ik werd een wat magere puber en vervolgens weer een dikke volwassene…
Maar altijd was er commentaar over mijn figuur, ik ontdekte daar op het consultatiebureau met de liefste verpleegkundige dat ik een te grote waarde plak aan het oordeel van anderen.
Ja, ik worstel met mijn gewicht en mijn lijf en ik wil dit beslist niet doorgeven aan mijn kind. Ik wil haar een zo positief mogelijk lichaamsbeeld bij brengen. Daarom praten wij hier thuis niet over dik zijn, niet over lijnen en niet over lelijk…
Mijn kind ik prachtig, perfect en helemaal zoals ze moet zijn…
Een grote meid…daar zijn we ons van bewust 😉 Ja, we weten ook dat ze grote voeten heeft… heeft d’r moeder ook. Inclusief bijpassende lange tenen!
Bonsje.