Als ik mijn ogen sluit om te gaan slapen zit ik er weer middenin.

Ik zie het rode licht weer knipperen, ik zie de kamer volstromen met mensen. Ik lig weer op dat bed, de adrenaline giert door mijn lichaam. Ik hoor weer de geluiden, voel weer de paniek. We racen weer door de gang naar de OK en ik hoor weer iemand aan Michel vragen of hij echt zijn telefoon bij zich heeft.

Ik denk aan mijn moeder, ze moet het weten, we gaan niet bevallen….

Ik lig weer in de koude OK, ik zie de arts geruststellend naar me knikken. Ik voel weer het getrek, de stress, de drukte. Ik voel het kapje op mijn gezicht en de koude lucht branden in mijn neus. “Adem maar rustig in en uit, je gaat zo slapen.”

Paniek, pure paniek, wat gebeurd er met me, gaat ze echt dood?

Ik weet dat het niet echt is….

Kom op Bons, dit is niet echt…voel maar, je ligt in je warme bed. Luister maar, Michel ligt zachtjes te snurken…

Ik weet dat het niet echt is, het voelt wel echt.

De angst, de paniek…het is levensecht. Elke keer opnieuw….

Hoe het deze keer kwam?

Ik las de naam van mijn gyneacoloog in een nieuws artikel…

Herbelevingen, onlosmakelijk verbonden met PTSS.