Mommy burn out en dan?

Mommy burn out en dan?

Hier zit ik dan, met een hoofd vol verhalen maar ook bijbehorende twijfel. Moet ik hier over schrijven of moet ik het lekker in het taboe hoekje laten? Hebben andere mensen met mijn privé zaken te maken of vind ik juist verbinding en herkenning door te delen? Het is best een beetje moeilijk, dat kan ik jullie wel vertellen! Want mijn hart zegt dat ik moet delen, schrijven en herkenning en verbinding mag vinden, dat mijn verhaal niet in het taboe hoekje hoeft te blijven maar mijn hoofd weet dat ik met het schrijven en delen altijd wel iemand voor het hoofd kan stoten.

De afgelopen maanden heb ik geen privé dingen gedeeld, niet over mezelf, niet over mijn relatie en niet over het moeder zijn. Het was te veel, te zwaar en te privé. Mijn hoofd zat vol en ik zat vast…het ging niet meer! Ik moest er zijn voor mijn meisje, voor mezelf en voor mijn huwelijk. Ik moest vechten om mezelf weer op de rit te krijgen want dat het zo niet verder kon dat was zelfs mij duidelijk 😉

Vandaag is Lieve 4 maanden en gaat het eindelijk weer wat beter.

Ik heb ook besloten te delen, niet voor een ander maar voor mezelf. Ik ben ik, dit is mijn leven en wat ik fijn vind geeft mij kracht. Niemand hoeft het met mij eens te zijn, dan ikzelf.

Ik kreeg namelijk een mommy burn out, een vriendelijker woord voor de oudgediende post partum depressie.

Toen Lieve werd geboren ging voor mijn gevoel alles mis, de bevalling, de borstvoeding…nergens hield ik de controle en ik moest alles loslaten. Alleen controle is voor mij enorm belangrijk! Ik ga goed op structuur, vaste patronen en voorspelbaarheid…alles in de hand houden. Toen ik dus thuis kwam uit het ziekenhuis ben ik op scherp gegaan, niets liet ik meer los, zelfs de angst dat Lieve er niet mocht zijn….

Die angst werd alles overheersend, allesbepalend…

Ik ging als een razende schoonmaken, want van elk viezigheidje kon mijn kind ziek worden en doodgaan. Continu was ik bang dat ze niet meer ademde…ik stond de hele dag aan, op scherp om te checken of mijn wonder, mijn alles het nog deed. Zo bang dat ik uiteindelijk niet meer durfde te gaan slapen! Niet slapen maakt prikkelbaar, moe en zorgt voor nog meer stress….

Het einde van het liedje was dus dat ik alleen nog maar weg wilde lopen van alles en niet meer terug wou komen… Ik was op, kon niet meer, alleen maar bang, boos en wanhoop voelde ik…

Daarom besloot ik naar de huisarts te gaan, ik wist dat dit niet normaal was, dat ik me zo niet hoorde te voelen. De huisarts nam mijn verhaal serieus en besloot hulp in te schakelen, eerst praktische hulp. Hulp in huis want mijn fysieke beperking en chronische pijn gingen niet samen met mijn obsessieve poetsdrift om mijn kind maar te beschermen. Als ik die zorg los kon laten zou ik wel opknappen dacht ze, ze stuurde me naar huis met de opdracht om eens lekker de hele middag alles van me af te schrijven, want dat zou me weer plezier geven. Ik miste immers het schrijven zo…

Thuis ben ik niet gaan schrijven, ik heb ’the Mr’ gebeld dat hij thuis moest komen omdat ik niet meer kon. Ik wou douchen en slapen…

Sinds die tijd is ’the Mr’ gelukkig zo veel mogelijk thuis gaan werken, zodat ik eindelijk durfde te gaan slapen. Maar ik schreef nog steeds niet, ik deelde nog steeds niet. Enkel met mijn moeder, want ik was ontzettend bang voor het oordeel van anderen. Zoals ik eigenlijk altijd bang ben voor het oordeel van anderen en mijn eigenwaarde af laat hangen van dat oordeel.

4 weken later zat ik weer bij de huisarts…compleet geflipt. Thuis was ik een monster, niet meer te genieten en tot geen enkele actie in staat. Alleen als een leeuwin waken over mijn kind…

Opname werd voorgesteld maar heb ik vanaf gezien, medicatie leek me wel verstandig…10 dagen heb ik oxazepam geslikt voordat ik weer rustig werd en eindelijk kon slapen. Ik ben aangemeld bij de Pi groep van het GGZ voor psychische begeleiding en hulp, en een juiste diagnose want de voorlopige diagnose is complexe PTSS…

Ik sta nog steeds in de wacht maar de hulp in huis is gerealiseerd 🙂 Ik heb weer tijd om te schrijven, tijd om te genieten van mijn wonder mooie meisje, mijn dochter die zo onverwacht en zo gewenst is. Mijn stiefdochters vinden me weer okee, ’the Mr’ en ik kunnen weer samen lachen en praten…ik voel me rustiger en beter.

Als straks alle hulpverlening op gang is gekomen kan ik werken aan een betere Bonsje, een sterkere vrouw. Iemand die haar zelfbeeld op orde heeft en haar eigenwaarde niet af laat hangen van het oordeel van een ander. Dan kan ik een sterke moeder zijn, een moeder zoals mijn eigen moeder, een met humor en daadkracht. Want die moeder wil ik zijn, een waar mijn meisje geen last van gaat hebben, een waar ze tegenop kan kijken, een moeder die ze als voorbeeld ziet. Die moeder ga ik zijn, want mijn dochter is alles waar ik ooit op mocht hopen…ze is mijn wereld!

Bonsje.

Reageren is niet mogelijk.
%d bloggers liken dit: