bloggen
Wekelijks doe ik een ritje Urk, mijn geboortegrond, om boodschappen te doen. Waarom rij je 12 kilometer om boodschappen te doen, vraag je? Dat heb ik al eens uitgelegd in een eerder schrijfsel Urk 😉
Maar zodra ik de auto uitstap en vriendelijk knik naar deze of gene krijg ik meteen de vraag: ‘Hee…jie eawen toch die blog?’ (vertaald zich als ‘hey, jij hebt toch die blog?) Of ‘ Hee, jij schrijft toch die stukjes?’ Of ‘ Hee, jij bent toch Bonsje? van die blog!’
Grappig, wie schrijft die blijft dus echt!
Laatst maakte iemand bij het Kruidvat al de opmerking dat ik een BU’er ben…een bekende Urker 😉
Maar de algemene mening is dat ze mijn stukjes zo graag lezen, mijn receptjes missen en een momentje van herkenning…
Dit voelt aan de ene kant natuurlijk best een beetje fijn, maar soms voel ik ook een lichte druk, of zelfs schuldgevoel… Blijkbaar voldeed ik aan een behoefte zonder dat ik het zelf ook maar besefte. Want ik schreef gewoon mijn hartje leeg 😉 Niet om anderen te vermaken, maar eerder om te delen, herkenning te vinden, en het leven te verwerken.
Maar het is lastig… Het schrijven is lastig…
Ik ben nu een mama, een mama met ADHD… een mama die weigert om ADHD medicatie te slikken. Want ik slik al zoveel medicijnen, deze kan ik wel zonder 😉
In mijn hoofd, in de nacht schrijf ik urenlange blogs…maar zonder de focus die medicatie mij gaf krijg ik het niet uit mijn toetsenbordje. Voordat ik mama was hoefde ik alleen maar te schrijven, toen was het makkelijk om de tijd te vinden. Om mijn aandacht bij mijn verhaal te houden en zelfs hyperfocus bij dat verhaal te hebben.
Tegenwoordig moet ik mijn aandacht besteden aan een ondernemende peuter, terwijl Peppa door het huis tettert…’the Mr’ in een conference call zit, het beetje was wat ik zelf nog moet doen en een intense vermoeidheid van het nachtenlang denken 😉 Ik dien als klimrek, voedselverstrekker, kusjesgever, troostmama, tranendroger, standjesuitdeler, boekielees, liedjeszingert, schommelduwer, handjevasthouder, rommelruimer en soms ook nog als een gezellige vriendin die koffie klaar heeft staan voor lieve mensjes.
Ik zal je vertellen…dan is het verrekte lastig om een moment te vinden om een stukje te schrijven 😉
Ik lig na half 8, als de kleine druktemaker eindelijk is uitgezongen, uitgespeeld en uitgegeten is…net als ’the Mr’ voor pampus op de bank! Moe! Moeder 😉
Recepten bedenken? We eten aardappels, groente en vlees…net als alle jonge gezinnen 😛 Moeders kennen het allemaal…als ze maar eten! Dan maar saaie kost… Kwijlend kijk ik naar de herinneringen die langskomen op mijn Facebook pagina. Heb ik ooit al die lekkere dingen bedacht?! Wat zou ik graag weer eens zo’n bijzonder bordje voor mijn neus krijgen 😉 Liefst door iemand anders klaargemaakt…want moeders herkennen het vast. Zodra je begint met eten koken, is het feest.
Dan willen ze net schommelen, vallen ze net plat op hun bakkes, is er net een auw, willen ze net dat ene speeltje dat buiten bereik ligt…hebben ze eigenlijk al een beetje trek en lopen ze te bedelen om tomaatjes, koekies en ‘noepies’…
Ik ben al blij als ik een dag geen aangebrande aardappelen heb of een zwartgeblakerd stuk vlees 😉 Als ik heel lief ben voor mezelf… dan bestel ik sushi of stuur ik ’the Mr’ naar het chinese restaurant op de hoek. Eten is een heel belangrijk onderdeel van de dag gebleven maar het koken van dat eten is een ondergeschoven kindje geworden 😉
Dus daar ben ik… moeder…
Ja, ik schrijf soms nog een stukkien, ik wil veel vaker stukkies schrijven. Nee, ik wil niet stoppen met mijn blog, sorry…ik heb geen fantasie meer om bijzondere receptjes te bedenken. Mijn kind wil bietjes, bami, en ‘bortels’ en ik wil dat mijn kind eet 😉
Sorry als jullie me zo missen…ik mis mezelf ook regelmatig 😉
Sorry, dat mijn instagram een verzameling is van foto’s en filmpjes van het leukste meisje van de hele wereld en dat haar moeder onzichtbaar is 😛
Ik beloof bij deze…als ik een gaatje vind in mijn dag, als ik een stukje focus vind, als ik niet moe ben…dan schrijf ik een stukkien! Waarschijnlijk niet altijd even grappig, open, bijzonder of eerlijk als vroeger…
Maar ja, dat ben ik ja. Ik ben Bonsje van die blog 🙂