De laatste tijd zie ik op social media ontzettend veel triestigheid voorbij komen. Zoveel triestigheid dat ik zelf ook helemaal triest werd, ik loop al een paar weken met mijn ziel onder mijn arm. Ik trek al het verdriet niet…mijn hart doet zo zeer. Zelfs als ik besef dat het verdriet van al die mensen niet mijn verdriet is en ik totaal geen recht heb op hun verdriet. Ik heb er buikpijn van dat ik zo ontzettend machteloos ben, niet kan troosten, niet kan helpen, geen oplossingen heb.

Het is een grote boze en oneerlijke wereld. Mensen proberen het een beetje beter te maken met hun geloof maar ik geloof niet in dat geloof. Ik geloof niet in bidden tot een God, al geloof ik wel dat bidden positieve energie veroorzaakt. Want ik geloof wel in energie, geven en nemen, opladen en ontladen.

Een van de diagnoses tijdens mijn traject is dat mijn emotionele ontwikkeling niet goed is meegegroeid naar volwassenheid. Ik ben qua emoties net een puber, de wereld is tegen mij en ik tegen de wereld. Continu ben ik aan het vechten tegen onrecht en het gevoel er niet bij te horen. Ook blijkt mijn sociale filter niet zo goed te werken, ik snap niet zo goed hoe het werkt. Sowieso zijn mijn filters stuk…alles komt binnen. Daardoor ben ik vaak, heel vaak oververmoeid. Teveel prikkels, teveel moeten, teveel willen, ik kan dat niet zo goed.

Ik ben graag alleen, ik laad op door stilte en rust. Daar krijg ik energie van, ik loop leeg door heel veel sociale contacten en heel veel ondernemen. Na veel dingen heb ik tijd nodig om mezelf weer te vinden. Dat word natuurlijk niet door iedereen begrepen. Want zoals zoveel mensen, krijgt ook mijn echtgenoot er energie van om dingen te ondernemen en veel te socializen. Om mijn huwelijk en sociale leven een beetje op orde te houden, doe ik meestal maar gewoon mee. Tot de grens bereikt is en ik er zelfs een beetje overheen ben gegaan.

Totale uitputting is het gevolg, grote emoties die ik niet kan handelen en zich uiten in huilbuien, woede uitbarstingen en heel veel slapen. Want ja, dat is de enige manier om op te laden voor mij….totale rust!

Dan kan ik mijn filter even schoonmaken, de rotzooi in mijn hoofd opruimen en in laatjes stoppen. Alle indrukken verwerken en weer opladen voor de volgende sociale evenementen.

Diagnose Autisme….ik had besloten om er niet teveel over te zeggen omdat ik het er al 38 jaar goed mee doe. Door mijn intelligentie kan ik het goed verbergen en heb ik mijn trucjes ontwikkeld om om dingen die ik lastig vind, heen te werken. Oogcontact heb ik altijd al moeite mee maar omdat ik geleerd heb dat dat als beleefd word gezien, heb ik mezelf getraind om mensen aan te kijken als ik met ze praat. Kost wel ongelooflijk veel energie 😉

Door mijn humor kan ik veel weglachen en verstoppen voor anderen. Dat ik ADD heb was voor velen al geen verrassing, maar de diagnose Autisme was voor mij best heel heftig. Bij autisten had ik Sheldon van The Big Bang Theorie voor ogen en ik lijk maar een heel klein beetje op hem…het plekje op de bank herken ik dan wel weer heel goed. Kortsluiting in mijn brein als iets niet gaat zoals ik dat had bedacht… Michel moest hard lachen toen ik met een teleurgesteld hoofd kwam vertellen dat hij gelijk had. Hij zegt namelijk altijd al dat ik een autist ben.

Nu begrijp ik ook mijn moeite met sociale contacten…het is niet de grote boze wereld die tegen mij is en me niet begrijpt. Ik ben het zelf…ik begrijp gewoon de grote boze wereld niet….

Dat is de reden dat ik vriendschappen moeilijk vind, niet functioneer in groepjes….hoe graag ik het ook wil. Mijn hoofd snapt gewoon niet hoe het werkt.

Shit happens….

Bonsje.