ik wil, ik wil

ik wil, ik wil

In therapie gaan leert je kijken naar jezelf, kijken wat je kan veranderen aan jezelf omdat je de wereld niet kan veranderen.

Wat ik moest leren is om boos te zijn, grenzen leren voelen en dan ook aangeven. Om te voelen en geen muren meer te bouwen.

Wat ik ook moet doen is ontdekken wie ik ben en wat ik wil.

Want wie ben ik en wat wil ik?

In mijn hoofd ben ik iemand die bloedmooi is, een modellenlijf heeft en lang blond krullend haar…het kan niet verder van de werkelijkheid zijn he 😉 Want als ik foto’s van mezelf zie, zie ik een dikke vrouw met te grote borsten en een nogal onzuivere huid waar ik moeilijk af kan blijven. Ik zie dat ik nagels bijt, dat ik de hele dag aan mijn haar frummel en daardoor een ontplofte coupe heb kortom…ik zie niet wie ik in mijn hoofd ben.

Wie ben ik?

Ik ben iemand die graag wil helpen, daarbij vergeet ik regelmatig dat ik grenzen heb en laat ik me volledig meeslepen tot ik in een situatie zit waar ik niet meer uit kom en waar ik niet wil zijn.

Ik ben iemand die graag dingen regelt en organiseert, daarbij vergeet ik in mijn enthousiasme dat andere mensen ook wel eens inspraak willen of gehoord willen worden. Als ik ergens voor ga ga ik voor 1000% Alweer iets met grenzen….

Als ik ergens gepassioneerd over ben heb ik moeite om hier over op te houden. Ik overdonder mensen met mijn enthousiasme en stamp over alles en iedereen heen. Mijn stemgeluid gaat een paar octaven en nog iets meer in volume omhoog…grenzen?

Ik ben empatisch, ik voel zoveel. Ik voel altijd enorm met mensen mee, draag de wereld op mijn rug en kan het probleem van de ander niet bij diegene laten. Ik wil helpen, oplossen, alles om het beter te maken. Daarbij vergeet ik regelmatig dat een luisterend oor veel meer helpt. Een knuffel en iemand laten zijn in zijn gevoel want gevoelens zijn er om gevoeld te worden. Niet om door mij weggepraat te worden.

Ik hou van mensen, ik wil het liefst dat iedereen me aardig vind. Veel mensen vinden me ook aardig, sommige mensen vinden me een beetje raar en nog meer mensen moeten even aan me wennen. Ik doe alles om maar aardig gevonden te worden, in dat proces vergeet ik weer mezelf…grenzen bons 😉

Ik ben enorm sensitief, ik ben gevoelig voor geurtjes, licht, beweging, geluid, veel mensen bij elkaar en hun emoties die ik allemaal op pik en op mezelf betrek. Ik ben angstig dat mensen me aanraken, omdat ik niet iedereen dichtbij wil hebben en ik dus niet van luchtjes hou. Ik kan hier dagen last van hebben en loop compleet leeg tijdens feestjes en drukke weekends met veel sociale activiteit. Ik heb dan rust en stilte nodig om weer bij te laden.

Ik ben een dramaqueen, ik laat mezelf snel meeslepen in mijn eigen drama en dat van anderen. Ik kan hier dagen over piekeren terwijl ik eigenlijk gewoon even uit de situatie zou moeten stappen en beseffen dat drama nooit helpend is 😉 Inmiddels herken ik na de tijd wel mijn patronen en kan ik er als volwassene over praten. Maar soms is een schop onder mijn kont hard nodig, die krijg ik gelukkig van mijn moeder, vriendinnen en therapeut wel.

Ook ben ik heel sfeerbepalend, ik sleep mensen snel mee in mijn gevoel. Ik kan een team vormen en enthousiasmeren maar ook iedereen de put in praten. Ik ben ontzettend hard en streng voor mezelf, oordeel keihard over mezelf maar verwacht dat anderen begrip en liefde voor me hebben…beetje tegenstrijdig en totaal niet logisch. Ik verwacht dat iedereen maar weet hoe ik me voel zonder dat ik altijd alles moet vertellen…. Eigenlijk is dat best een beetje raar. Maar ja, wat is normaal en wie is er normaal?

Maar wat wil ik nou?

Ik wil dun zijn, die dunnerd die ik in mijn hoofd ben in plaats van de dikkerd op foto’s. Ik ben alleen lui en kampioen excuses verzinnen om niks te doen. Ook heb ik inmiddels elk dieet eigenlijk wel geprobeerd en ben alleen maar zwaarder geworden. De oplossing heb ik nog niet.

Ik wil kleine pronte tetjes, van die schattige die in een bh’tje van de Hünkemöller passen. Geen cup K, maar hey…voor een borstverkleining moet ik slank zijn…beetje lastig dit.

Ik wil stoppen met nagels kluiven, velletjes trekken en aan mijn haar te frummelen. Ik wil niet meer mijn wenkbrauwen er uit plukken en ik wil geen baardharen op mijn kin…na je 30e komen er ineens allemaal stomme harde haren op je kin!

Ik wil meer schrijven, meer tijd voor mezelf maar zit hele dagen met mijn mobiel in handen. Kostbare tijd waarin ik met mijn kind zou kunnen spelen, kan schrijven, een boek kan lezen…maar ik verdoe mijn tijd met social media en ik baal hier best wel van. Eigenlijk wil ik gewoon hier in het echte leven zijn, hier en nu!

Ik zou graag mijn talenten in willen zetten om een betaalde baan te krijgen. Teksten schrijven, recepten ontwikkelen, iets in de uitvaartwereld doen. Want ik ben empatisch, nuchter over leven en dood en ik vind het belangrijk om iemand een waardig afscheid te kunnen geven.

Wat ik ook wil is de perfecte mama zijn, zo eentje die niet schreeuwt, altijd de kleertjes op tijd gestreken in de kast heeft zodat het kind niet in de meest vage combinaties rond hoeft te lopen. Een mama die op tijd het eten klaar heeft,en dat iedereen het eten dan lekker vind. Een mama zonder zweet aanvallen tijdens het eten, zodat ze zichzelf de rest van de avond ruikt. Een mama die haar zaakjes altijd voor elkaar heeft en haar kind geen eten uit potjes voert. Een mama die om 7 uur haar kind gebadderd in bed heeft liggen en dan de boel ook in huis aan kant heeft.

Ik wil een perfecte vrouw zijn, zo’n dunne die altijd zin heeft en overal tijd voor heeft. Die altijd tijd voor haar geliefde heeft en geen bende in huis heeft. Niet altijd pijn heeft en een leuke conversatiepartner is.

In werkelijkheid heb ik het eten altijd net een kwartier te laat op tafel. Lust of ’the Mr’ of ’the baby’ het prakje van de dag niet. Eet baby alleen als er bumba of soortgelijke filmpjes aanstaan. Kan manlief mij niet verstaan door bumba of soortgelijke filmpjes of mijn gezang om kindlief maar te laten eten. Mopper ik als het eten in mijn en haar haar zit, aan de muren en mijn kleren. Mopper ik op de kat die bij kind staat te schooien en zij haar vleesjes vol vreugde en pret richting kat gooit. Zweet ik me de pleuris en ben ik gefocust op ’the Mr’ of  hij zich niet verslikt met zijn maagband. Kortom, ik ben een plezierig mens aan tafel 😉

Wat ik ook wil is meer en regelmatiger bloggen. Een dagschema hebben, weer mijn eigen humor terugvinden en niet zo boos zijn. Maar ja, ik moest leren voelen en momenteel ben ik boos….Waarom? Geen idee, het suddert wel even tot ik de woorden heb gevonden. Ik ben in ieder geval verrekte boos dat mijn foto’s niet lijken op het mooie mens in mijn hoofd.

Bonsje

Reageren is niet mogelijk.
%d bloggers liken dit: