Urkers zijn leuke, gezellige, zorgzame en bijzondere mensen. Ze delen veel over elkaar en met elkaar maar dingen die lastig zijn om over te praten, die houden we liever stil. Dat heb ik gemerkt toen ik ging bloggen, over infertiliteit en over depressie. Heel veel prive berichtjes heb ik gekregen, van mensen die vonden dat ik mijn leven op straat gooide, tot mensen die zich gesteund en minder eenzaam voelden.

Voor die laatste groep mensen schrijf ik dus ook, want ik weet zo goed hoe het is om eenzaam te zijn in je eigen verhaal. Eenzaam omdat er nu eenmaal een taboe op rust, maar taboes zijn er om te verbreken. In plaats van alles alleen te willen dragen en in stilte te lijden, kunnen we verbinding zoeken. Verbinding vinden…

Ik weiger om in de taboes te blijven hangen en daarom krijg ik van de een respect en roddelt de ander gezellig aan de fileerband over wat ik allemaal schrijf in mijn zoektocht naar verbinding en het verbreken van de taboes.

De eerste keer dat ik echt keihard geconfronteerd werd met de taboes op Urk, was in de wachtkamer van de fertiliteits afdeling in het Isala in Zwolle. Ik zag een medestrijder uit Urk, blij zocht ik oogcontact en vond het ook. Om vervolgens teleurgesteld te worden door een paar ogen die snel werden neergeslagen. In plaats van verbinding vond ik schaamte, schaamte voor iets waar niemand iets aan kan doen. Want…1 op de 6 stellen worden niet vanzelf zwanger. Mijn infertiliteits traject werd een lange en eenzame weg, waarin ik met bijna niemand kon praten. Omdat het taboe is om je pijn te delen. Toen ik met een lege buik achter bleef zag ik de medelijdende blikken wel. Maar niemand die me aan durfde te spreken omdat het dan toch wel heel prive is volgens Urk. Terwijl ik zo graag mijn verdriet en mijn reis wilde delen, om anderen te helpen, om zelf te kunnen helen.

Toen mijn huwelijk op de klippen liep, wist iedereen van de hoed en de rand over het waarom en hoe. De meest belachelijke vragen en boze verhalen werden op me afgevuurd. Niemand vroeg me hoe het met mij ging. Maar de beslissing om je huwelijk te beëindigen is niet makkelijk, ook de persoon die graag wil scheiden gaat door een rouwproces. Maar daar mag je niet over praten, het was je eigen keus, wie zijn billen brand mag op de blaren zitten.

Toen ik open ging schrijven over mijn strijd tegen depressies en angsten, vonden mensen dat schokkend. Daar praat je toch niet over?! Dat hou je voor jezelf! Maar de berichtjes bleven binnen stromen. Wat fijn dat je hier over schrijft, wat ben ik blij dat ik niet alleen ben met mijn gevoel, wat voel ik een herkenning….allemaal prive. Niemand durft openbaar zijn verhaal te doen, want op Urk vinden we geen verbinding. We vinden het geroddel aan de fileertafel, de oplegband en de koffiekrans. Niemand wil onderwerp zijn van roddels, dat snap ik als geen ander. Het heeft me zelfs een tijd laten stoppen met schrijven. Maar toen ik die ene vrouw in de supermarkt sprak, die me zo graag een hand wilde geven. Die vrouw die me vertelde dat ze 30 jaar geleden een heftige depressie had overwonnen. Ze vertelde over haar eenzaamheid toentertijd, toen wist ik weer waarom ik blijf schrijven over taboes. Ik voelde een moment van verbinding met een onbekende vrouw, die me vertelde dat ze had gewild dat er 30 jaar terug iemand zo eerlijk was geweest als ik.

Taboes, laten we er lekker mee stoppen. Laten we op zoek gaan naar verbinding, vrouwen die elkaar opbouwen in plaats van onderuit halen. Samen sterk!

Bonsje.