Waar blijf je nou?

Waar blijf je nou?

Wat is het lang geleden dat ik hier iets schreef! Dat heeft natuurlijk zijn redenen en zonder teveel uit de doeken te doen wil ik jullie even vertellen wat er aan de hand is.

Ik ben begonnen met therapie.

Zoals jullie wel weten en gelezen hebben ging het niet zo goed met me, ik stond al een tijdje op de wachtlijst voor therapie en er gebeurde maar niks. Totdat ik weer bij de huisarts belande met vage klachten en zij aan de bel trok bij de hulpverlenende instanties. 3 dagen later was alles geregeld.

Mijn medicatie word herzien, ik moest afbouwen van mijn antidepressiva omdat de bijwerkingen te heftig waren. Ik had continu een hartslag van rond de 120 en verschrikkelijk dorst. Dus afbouwen en dat is op zijn zachtst gezegd…kak!

Nu ben ik aan het opbouwen met een ander medicijn, omdat ik daar dus weer heel angstig van werd krijg ik daar ook weer iets voor maar mag ik mijn slaapmedicatie niet gebruiken. Een continu zoeken naar het juiste om zo normaal mogelijk te kunnen functioneren dus.

De therapie is zwaar, ik heb 3 verschillende behandelaars. Ieder met haar eigen specialisme, gelukkig zijn ze allemaal hartstikke lief en heb ik een goede klik met ze. Ze snappen mijn humor en zijn allemaal dol op Lieve die natuurlijk regelmatig mee moet omdat ik er 2 dagen in de week mee bezig ben en papa niet altijd thuis is om op te passen.

Zonder er al te veel op in te gaan is dit dus wat er speelt. Mijn hoofd is te moe en te vol om te bloggen en wat er allemaal aan de hand is, kan en wil ik niet delen. Ik moet mezelf namelijk beschermen tegen ‘koffiepraatjes/roddelen’. Ik ben momenteel niet sterk genoeg om dat te kunnen handelen. Ook wil ik gewoon niet dat mijn verhaal een eigen leven gaat leiden en mensen me vragen wat er dan toch is.

Ik ben hier altijd heel open geweest, maar voor veel nieuwsgierigen nog niet open genoeg 😉 De prive berichtjes met vragen en suggestieve opmerkingen blijven dus onbeantwoord. Ook ben ik hier niet om taboes te doorbreken of om anderen een hart onder de riem te steken.

Ik ben hard aan het werk aan mezelf, om gelukkig te kunnen zijn. Om de beste moeder voor Lieve te zijn, om mezelf te leren kennen. Om weer een leuke vrouw te zijn en om grenzen te leren aangeven. Heel hard aan het werk om van mezelf te leren houden….

Dat is dus wat ik momenteel aan het doen ben, ik overleef.

Ik probeer te genieten van mijn kleine meid en vooral overeind te blijven. Dat lukt me dus niet als ik ook nog continu druk voel om ‘leuke verhaaltjes’ te schrijven. Want ik schreef al nooit ‘verhaaltjes’ , ik schreef over mijn leven 😉

Als er weer ruimte in mijn hoofd komt, ga ik zeker weer schrijven. Want schrijven is mijn passie en ooit wil ik hier meer mee doen.

Nu eerst beter worden…

Bonsje.

Reageren is niet mogelijk.
%d bloggers liken dit: