De geboorte van Lieve Kraaij 16-05-2018

De geboorte van Lieve Kraaij 16-05-2018

Vandaag wil ik mijn bevallingsverhaal gaan delen, voor mijn eigen verwerking maar ook als uitleg waarom wij onze grenzen zo stevig hebben bewaakt de hele kraamperiode.

Zoals iedereen wel weet ging zwanger zijn mij niet heel makkelijk af. Het was om heel eerlijk te zijn heel zwaar! Lichamelijk maar ook psychisch… Lichamelijk ging ik bijna onderdoor aan alle kwaaltjes die maar bij een zwangerschap horen en psychisch was het de angst dat het niet zo mocht zijn. De hele zwangerschap ben ik er van overtuigd geweest dat het op het laatste moment nog mis zou gaan. Dat het allemaal een droom zou blijken te zijn geweest en hoe dicht heb ik onbewust bij de waarheid gezeten!

Rond week 39 van mijn zwangerschap besloot de verloskundige dat het voor mij wel genoeg was geweest en werd er een afspraak gepland bij de gyneacoloog voor een inleidings gesprek. 15 mei was het zover 🙂 Iets gespannen ging ik toch wel naar de afspraak, de arts zou namelijk zomaar kunnen besluiten dat ik gewoon door moest lopen. Gelukkig besloot hij dat een zwangerschap van 40 weken en 3 dagen met een potdichte baarmoedermond wel genoeg reden was om mij op 16 mei in te gaan leiden door middel van een balloncatheder.

Natuurlijk hebben we dit even stil gehouden, zodat we rustig zouden kunnen gaan bevallen zonder continu belletjes en berichtjes te krijgen 😉 Alleen mijn moeder en zussen waren op de hoogte omdat mijn moeder bij de bevalling zou zijn.

16 mei om 7 uur ’s ochtends mochten wij ons melden op de verloskamers in MC Zuiderzee. Na wat standaardcontroles en een CTG scan werd de balloncatheder ingebracht. Niet pijnlijk, hooguit wat vervelend….nu was het wachten tot het ballonnetje er vanzelf uit zou vallen en de weeën zouden starten. Als de weeën na het uitvallen niet zouden beginnen zou ik aan de weeën opwekkers moeten.

Gelukkig startten mijn weeën ongeveer een uur na het plaatsen van het ballonnetje 🙂 Al vrij snel met prachtige regelmaat en moest ik gezellig zuchten en puffen. Wat voelde ik me ontzettend in mijn kracht staan! Trots op mezelf als vrouw…ik kon dit 🙂 Na 10 jaar wachten op mijn wondertje keek ik enorm uit naar de bevalling.

We kregen een kamer die gedeeld werd met 2 andere dames in afwachting van een verloskamer die vrij was. Dit heb ik als heel vervelend en storend ervaren…er was namelijk voor mij geen rust om mijn weeën goed op te kunnen vangen. Naast mij lag een marrokaanse mevrouw die 2 keer ongeveer de hele familie, inclusief kinderen op bezoek had en tegenover een gezelligerd die eigenlijk wel het liefst naar huis wou maar verplichte bedrust had gekregen door vroege weeën. Zie dan maar eens als heel privacy gevoelig persoon je weeën lekker op te vangen. Ik was me continu groot aan het houden… Toen het echt even pittig werd en ik wel eindelijk op handen en knieën durfde gaan brak ’s middags spontaan net voor etenstijd mijn water. Met een mooie plop en een grote golf kreeg iedereen dit mee en was dit reden tot grote hilariteit.

Ik ben maar even gaan douchen en heb wat droogs aan getrokken maar mijn weeën waren spontaan verdwenen 🙁  De verpleegkundige heeft het ballonnetje er uit getrokken. Ik ben rondjes gaan lopen over de gang, want ik wilde mijn weeën natuurlijk weer terug 🙂 De verpleegster kwam nog vragen of het kindje wel lag ingedaald anders mocht ik niet meer lopen. Maar ons kindje lag al een week of 5 volledig ingedaald en vast, dus geen zorgen. Intussen mijn moeder maar even op de hoogte gesteld dat mijn water was gebroken en die kwam meteen richting Lelystad voor het geval dat het toch sneller zou gaan dan gedacht. Intussen kreeg ik een bordje eten wat ik toch maar niet heb opgegeten, want ik hield al rekening met kotsen 😉

Na het eten was er weer bezoek uur en was er nog steeds geen verloskamer vrij door de enorme drukte…maar mijn weeën kwamen weer langzaam terug en er was ongeveer 20 man op bezoek bij mijn kamergenotes! Samen met mijn moeder en ’the Mr’ ben ik daarom maar op de gang gaan zitten om in ieder geval in alle rust mijn weeën op te kunnen vangen die steeds sterker werden en weer lekker regelmatig. Ik zat helemaal in mijn bubbel en was behoorlijk geirritteerd vanwege de drukte op de kamer en het feit dat ik niet prive kon zijn.

Toen het om kwart over 8 iets rustiger begon te worden op de kamer besloten we om voorzichtig terug te wandelen, dan kon ik even plassen en lekker een kop thee drinken. Al puffend en pauzerend ben ik de gang afgelopen en heb heerlijk geplast. Toen ik van de wc kwam, kwam ’the Mr’ me vertellen dat ik even in een andere kamer moest gaan liggen want de gyneacoloog wilde me even toucheren om mijn ontsluiting te controleren. Vol zelfspot zei ik nog dat het vast tegen zou vallen want “bij mij gaat nooit iets gewoon”.

Dat toucheren viel in vergelijk met de dag daarvoor nogal tegen zeg! Hij bleef maar voelen… en ik in mijn mooiste dialect begon te schelden waar hij toch mee bezig was, want het deed me zeer en het hoefde toch niet zolang te duren…

Toen zag ik ineens de stress bij hem en vertelde hij dat hij de navelstreng voelde en dat het een keizersnee ging worden…

Ik moest huilen, want dat was niet wat ik wou…Ik was doodsbang om een ruggenprik te krijgen en gaf dat ook aan. Maar op dat moment brak ook de hel los… wat bij mij niet was aangekomen was dat hij de navelstreng niet meer voelde kloppen namelijk. Ergens kreeg ik mee dat hij riep om een echo apparaat, dat Michel zei dat ik de baby net nog had voelen bewegen… Ik moest op handen en knieen, de kamer liep vol mensen en iedereen was in rep en roer. Mijn sieraden werden afgerukt, iemand was aan mijn neuspiercing aan het trekken… Er was geen tijd om mij uit te leggen wat er gebeurde. Totaal in paniek ben ik gaan gillen, moest ik weer op mijn rug en werd mijn kont omhoog gegooid en mijn hoofd naar beneden en werd het met mij op een rennen gezet.

Ik gilde naar Michel dat mijn moeder het moest weten, dat ik geen ruggenprik wou, dat ik bang was, dat het in mijn bevallingsplan stond…

Ik hoorde iemand maar vragen of Michel zijn telefoon wel mee had, de hele tijd terwijl ik in een roes van paniek zat en alleen maar kon gillen en huilen. Mijn moeder kwam me nog snel een knuffel geven en toen was ik ineens al schreeuwend op de OK…daar werd me ineens duidelijk dat ik niet eens een ruggenprik zou krijgen. Ik ging slapen en zou de geboorte van mijn kind missen… Toen heb ik alleen nog maar gegild dat ze niet mochten snijden voordat ik weg was, of mijn man er was, dat ik mijn moe wou en dat ik bang was. Ik hoorde ze overleggen of ik een operatiejasje aan moest en een haarnet, geen tijd…daarna werd het donker.

Ik weet dat ik om 9 uur wakker werd, alles ondergekotst heb. Alleen maar naar mijn kind, man en moeder vroeg. Er werd me verzekerd dat mijn kind nog leefde maar dat het geen minuut langer had moeten duren. Mijn kind was gezond en bij papa en mijn moeder zou me zo komen halen.

Om half 10 mocht ik van de uitslaapkamer af en stond mijn moeder daar om me op te vangen, zij vertelde me dat ik een prachtige dochter had gekregen en dat ze op mij leek… Ik voelde me alleen maar in een roes van nog steeds paniek en narcose.

Op de kamer aangekomen lag Michel in bed met een kindje op zijn borst, wat meteen bij mij werd neergelegd…zeggen ze, want ik weet er niks meer van. Ik heb enorme gaten in mijn geheugen en kan me de eerste ontmoeting met mijn kind niet meer herinneren. Ik kijk naar de foto’s en weet dat het is gebeurd, dat Lieve meteen aan mijn borst is gelegd en ik weet het gewoon niet meer 🙁 Ik heb de geboorte van ons kindje gemist, kan me de eerste ontmoeting met haar niet herinneren en weet alleen nog de paniek.

Lieve is geboren om 20:36 2 minuten nadat ik onder narcose was. Van het moment dat ik naar de kamer liep kwart over 8 tot haar geboorte is dus iets meer dan 20 minuten geweest. Zo’n korte tijd, die in mijn beleving uren heeft geduurd, waarin ik enorm veel heb meegekregen maar de meest belangrijke dingen heb gemist.

Ik ben niet bevallen van mijn kind…al zeggen zoveel mensen dat een keizersnee ook gewoon een bevalling is. Dat is absoluut waar, maar meestal krijg je een ruggenprik en maak je de geboorte van je kind bewust mee. Ik was weg, er niet bij, in slaap…ik weet er niks meer van. Ik kreeg ineens een kind in een bakje naast me neergelegd dat van iedereen had kunnen zijn…gelukkig lijkt ze op me!

Ik weet nog dat ik haar die nacht niet weg heb willen leggen, ik was panisch dat ze haar bij me weg zouden halen. Achteraf begrijp ik natuurlijk waarom ze zo gehandeld hebben. Als ze dit niet hadden gedaan, was Lieve niet meer in leven geweest. Dat betekent niet dat ik niet verdrietig ben over het gemis van mijn bevalling. Dit moet slijten…ondanks dat de dankbaarheid overheerst. Dankbaar dat we een gezond kindje hebben, dankbaar dat alles toch zo goed is gegaan, dat ze de perfecte APGAR score had, dat ze er niet onder heeft geleden. Dankbaar dat de gyneacoloog geen minuutje later kwam toucheren… Dankbaar aan God voor mijn perfecte dochter. Niemand die begrijpt hoe dit heeft kunnen gebeuren bij een kindje wat al was ingedaald. Iedereen die ik sprak op de afdeling had zoiets nog nooit meegemaakt en ze waren daar ook allemaal behoorlijk onder de indruk. Zoals ik al zei…bij mij kan het nooit gewoon, ik moest weer iets unieks hebben.

De geboorte van Lieve is ook pas gedeeld met de rest van de mensen nadat ik haar voor het eerst had gezien, op verzoek van Michel. Gister hoorde ik dat dit bij mijn familie ook behoorlijk wat stress teweeg heeft gebracht omdat ze na het bericht over de spoedkeizersnee natuurlijk ook op nieuws zaten te wachten en doodsbang waren dat het mis was gegaan. De eerste info was summier en er kwam dan ook hele blije reacties terwijl wij nog moesten verwerken wat er was gebeurd. Het besef dat het zo anders had kunnen zijn, de vreselijke bevalling ook voor papa…wij hebben veel berichtjes niet op pas laat beantwoord…de prioriteiten lagen even anders.

Vandaag is Lieve 2 weken oud…ze was binnen een week op haar geboortegewicht en doet het perfect.

Ik ben aan het herstellen van de keizersnee en van het grote trauma. De kraamweek vertel ik later nog wel eens over want ook dat was niets van wat ik me had voorgesteld…

Bezoek…ik snap dat iedereen heel nieuwsgierig is naar ons mooie meidje hoor maar mijn herstel gaat voor.

Bonsje.

 

6 gedachten over “De geboorte van Lieve Kraaij 16-05-2018

  1. Ik volg je al een tijdje op Instagram , maar lees nu dit heftige verhaal pas.
    Wat naar voor je (jullie)
    Ik hoop dat je het allemaal een plekje kunt geven , gun jezelf de tijd daarvoor.
    En geniet. .geniet..geniet..wat een lieverd die Lieve ♡

  2. Eerst van harte gefeliciteerd met je dochter!

    Ik heb je verhaal gelezen en de tranen stromen over mijn wangen.
    Het lijkt precies hetzelfde verhaal als dat van mij bij m’n eerste, heftig!!! Ik begrijp je gevoel en je verdriet volkomen!
    Als je moeite hebt met het verwerken van je trauma, hoop ik dat je goede hulp kan krijgen, schaam je niet!!!
    Verder wens ik je alle geluk van de hele wereld met je prachtige dochter!

  3. Wat een ervaring! Dit zal je never nooit meer vergeten.
    Gelukkig heb je er een mooie dochter met een prachtige naam voor terug gekregen. Lieve (liefe) Kraai (tje). Ik lees een poos bij je mee, reageer bijna nooit maar vond het nu wel tijd om je te feliciteren en jullie veel geluk en plezier wensen met jullie mooie meisje.

  4. Wat een verhaal zeg. Ben blij met jullie, omdat Lieve gezond en wel ter wereld is gekomen. Geniet er heeeeeeel veel van. Mijn wens is dat ze mag opgroeien tot een waardevol mens waar jullie veel plezier aan beleven.

  5. Het is een vreselijke ervaring ondanks alle dankbaarheid die je voelt. Je beeldende beschrijving bracht me (mét emoties) terug naar de spoedkeizersnee die ik onderging bij de geboorte van mijn oudste, waar ik ook erg door van de rel geweest ben. Heb er ook veel over geschreven omdat het zo’n impact heeft en je het keer op keer weer moet vertellen om het allemaal ‘in te laten dalen’.
    Het slijt echt na verloop van tijd, en het lijkt me heel verstandig dat je ruimte en tijd maakt voor je herstel. Die eerste paar maanden zijn veel zwaarder dan na een vaginale bevalling, laat je niks aanpraten door anderen (maar dat doe je geloof ik ook niet) en luister goed naar wat je lijf aangeeft. Sterkte met je herstel!

Laat een antwoord achter aan Ingrid Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

%d bloggers liken dit: