Twijfel

Twijfel

Een paar weken geleden plaatste ik een blog online over vakantie als stiefmoeder. Deze blog was met een dikke knipoog geschreven en werd door de meeste mensen ook met een dikke knipoog gelezen. Veel leuke reacties kreeg ik maar ook een reactie van ene Linda met een nogal vaag e-mail adres, die me niet in de koude kleren is gaan zitten. Het was een nare reactie en ik heb hem ook niet toegelaten op mijn blog, op zich was het niet eens wat deze reagluurder schreef hoor. Het was het gevoel wat deze reactie bij mij teweeg bracht en dat gevoel heb ik als stiefmoeder altijd.

Je hebt altijd het gevoel dat je niet voldoet, niet voldoende geeft en dat het niet goed genoeg is. De reactie was als volgt: “En jij wil zo graag kinderen?!! Dan heb je dit 24/7!”

Het kwam binnen en is onder mijn huid gaan zitten, want ik weet dat je met kinderen een heel groot deel van je vrijheid verliest. Ik weet dat het druk is en ik weet dat je bijna geen tijd meer voor jezelf overhoudt. Je leven zoals je dat altijd kende is voorbij, ik besef me dat terdege! Toch heb ik ontzettend genoten van mijn vakantie met de meiden. Het gezinsleven past me als een volmaakte handschoen en het gaat me ontzettend goed af. Natuurlijk mis ik mijn vrijheid wel eens op die momenten maar ik hoor zoveel ‘echte’ moeders zeggen dat ze dat missen, waarom mag ik dat niet zeggen?

In ieder geval is de twijfel gezaaid…

We hebben nog een maandje extra pauze genomen van het IUI traject en de rust bevalt me goed. Ik wil namelijk dit hele traject niet, ik wil mijn leven niet over geven aan specialisten. Ik wil niet vol hormonen worden gestopt, ik wil de stress en de spanning van de wachtweken niet en ik wil niet een medisch dossier zijn. Wat ik wil is gewoon mijn leven, wat ik wil is gewoon op de ouderwetse manier zwanger worden en dat het leuk is.

Wil ik nog door met IUI?

Ik twijfel zo enorm! Het is zo enorm zwaar om dit traject te leven en nu weet ik in ieder geval zeker dat mijn leven zonder eigen kind zal blijven. Nu weet ik zeker dat ik geen kind heb en dat ik geluk ken. IUI geeft jammer genoeg geen garanties dat je een kind gaat krijgen en trek ik dit nog 4 keer? Trek ik de stress, het geen afspraken kunnen maken, niet je eigen leven leven…. Ik twijfel.

Verdien ik een kind? Als ik soms al goedmoedig mopper over mijn stiefkinderen… Door een nare opmerking is er twijfel gezaaid in mijn hart. Moeders mogen hun kinderen achter het behang willen plakken, als stiefmoeder mag je dit niet zeggen. Moeders mogen klagen over drukte, stiefmoeders mogen dat niet. Als ik het gezinsleven soms zwaar vind, betekent dat dan dat ik geen goede moeder kan zijn?

Wat ik wel weet is dat IUI de enige manier is waarop ik zwanger zou KUNNEN raken…of God zou Zijn wonder aan ons willen geven. Maar waarom zou dat nu, na 6 jaar oefenen dan wel ineens gebeuren?!

Ik bid elke dag om wijsheid om deze beslissing te kunnen maken.

Het zijn moeilijke beslissingen, moet ik doorgaan met IUI met de mogelijkheid dat ik nog 4 zware behandelingen door moet zonder resultaat? Of moet ik stoppen met IUI, genieten van mijn veilige bestaan en accepteren dat het is wat het is? Ik weet het niet en elke maand dat ik de behandelingen uitstel word ik ouder en minder vruchtbaar….

Twijfel….

15 gedachten over “Twijfel

  1. Lieve Bonsje,

    Ik snap je twijfel helemaal. Zelf zijn wij 3x gezegend met een snelle zwangerschap maar ik ken ook genoeg stellen bij wie het niet vanzelf ging. Om die reden heb ik ook elke keer meegedaan met ‘moeders voor moeders’ om zo misschien een beetje te kunnen bijdragen aan het geluk van die vrouwen bij wie het niet zo makkelijk was.

    Als moeder kan ik je alleen maar zeggen dat je ook als stiefmoeder alle reden hebt om te genieten van je vrijheid en die momentjes voor jezelf. Mijn jongens hebben nog 1,5 week vakantie en ik tel echt de dagen af tot het moment dat ik weer even helemaal alleen ben. Al zijn het een paar uurtjes per dag, ik hoef even niets.

    Sterker nog, ik ga in september voor het eerst een week helemaal alleen op vakantie. Geen man, geen jongens, maar ook geen vriendin om me mee te vermaken. Juist om eens echt helemaal niets te hoeven. Ik kijk er naar uit en zie er ook tegenop, maar dat ik het nodig heb dat staat buiten kijf. Ik word hier ook raar op aangekeken, dat ik zomaar alleen wegga.
    Maar vergeet 1 ding niet Bonsje, iedereen heeft zijn/haar mening toch wel klaar en je zult het nooit voor iedereen goed doen. Als je maar doet wat voor jou, Michel en je prachtige stiefdochters het beste voelt.

    Liefs
    Hilde

  2. Zo herkenbaar. Als ik de oppas heb ben ik ook bekaf. (gaat nu beter, maar in het begin was ik gesloopt) En toen ik een paar weken een kind in huis had, was ik ook blij dat hij af en toe een nachtje thuis was. Halen en brengen naar school, met tijdsdruk, plannen wie er ’s avonds weg kan, etc.

    Bidden, bidden, denken en praten. Je wilt op je 40ste ook geen spijt krijgen dat je niet ‘alles wat in je vermogen’ ligt eraan gedaan hebt. Pauzes inlassen tussen de behandelingen, maar spreek met jezelf gelijk weer een begindatum af. Een jaar is zo om en we gaan al richting de 40.

    Bedenk wel dat je je eigen kinderen van baby af aan krijgt en niet met 2 of 3 tegelijk (meestal dan hè), je groeit erin en stiefkinderen krijg je meestal wat groter en meerdere tegelijk, niet volgens jouw regels en gedachtegangen opgevoed.

    En mocht je het toch niet trekken…. dan heb je volgens mij een lieve familie- en vriendenkring waar je op terug kunt vallen.

    Veel sterkte met het nemen van je beslissing!

  3. Ik ben moeder én stiefmoeder, en ik kan zeggen dat stiefkinderen, hoe graag je ze ook ziet, anders is dan je eigen kinderen. En daar mag je heus wel eens over klagen.
    Laat je niet gek maken door zo’n reactie. Vaak zijn dat mensen die niet weten wat ze een ander aan doen en vooral geen empathisch vermogen hebben.
    Ik hoop dat je tot een beslissing kan komen, en gun je alle geluk van de wereld.

  4. Hey Bonsje,

    Wat kan ik me in jou verhaal vinden over het medische traject..
    En wat super knap van je dat je er open en eerlijk over kan schrijven!
    Zelf kunnen wij ook alleen maar zwanger worden door ICSI.. van ons eerst zoontje was het in keer raak.. dit hadden we nooit maat dan ook nooit verwacht..we wilden daarna graag voor een 2de.. en stiekem hoop je dat het dan ook weer heel vlot zou gaan lukken.. maar helaas dit bleef heel erg lang uit.. en bah wat zijn die rot hormonen vreselijk k*t! Als ik dan aan die hormonen zat dacht ik nou dit is echt de laatste terugplaatsing, en dan stop ik er mee.. maar de drang naar een 2de was zo groot, dat elke keer als ik gestopt was met die hormonen voelde ik me heerlijk en zo goed, dat ik dacht.. we gaan der weer voor.. op een gegeven moment hadden we samen besloten dat dit de laatste terugplaatsing zou zijn.. en dat we voor ons zelf moesten gaan kiezen.. we hadden tenslotte al een heel lief zoontje rondlopen, waar we de Hete meer dan dankbaar voor waren/zijn.. 2 dagen voor de testdag dacht ik nou probeer het gewoon het zal toch niet zo zijn.. maar na 21 terugplaatsingen was het dan echt waar.. de test knalde eruit.. we hebben wat afgehuild.. wat ik tegen jou/ jullie wil zeggen.. luister niet naar een ander.. luister naar je eigen en naar je eigen lichaam.. want het is geestelijk en lichamelijk een vreselijk slopend traject..

    Oja en die tante taart wie die achterlijke reactie heeft geschreven.. die heeft vast geen leven naast haar kinderen.. of vriendinnen waar ze even gezellig een wijntje mee kan doen..

    Ja kinderen zijn inderdaad het mooiste wat me ooit is overkomen, maar oh wat is het heerlijk om soms even lekker jezelf te zijn!

    Kop op en succes in jullie verdere traject!

    Dikke knuffel Wendy

  5. Mensen kunnen soms zo een idioten zijn…
    Uiteraard mag je het als stiefmoederlijk ook moeilijk vinden…
    En ja je verdient het om ‘echt’ moeder te worden… voor zover je dat nog niet bent. Want stiefmoeders kunnen een enorm belangrijke rol spelen in het leven van kinderen. Dat maakt je eigenlijk al een echt mama hè.
    Maar ik begrijp dat de hormonen en de druk en het hopen en dan weer de hoop in elkaar weten zakken na slecht nieuws het allemaal niet makkelijker op….
    Heel veel goede moed… welke beslissing je ook neemt.

  6. Lieverd,

    Stiefmoeders liggen wel vaker onder een vergrootglas en hoeveel je ook van “zijn” kinderen houd, ze zijn een “product” van hun opvoeding (van jou partner en zijn ex). Ik hou ook van mijn man zijn kunsten maar her houden van is heel anders dan het gevoel voor ons eigen kind. Dit is niet erg, mijn intenties zijn goed.
    Dat Linda zo makkelijk het vertrouwen in jezelf aan het wankelen kan brengen is niet oké. Volg je ❤ dat geeft goede raad.
    Dikke knuffel Karin.

  7. Houd vast aan jouw gevoel en wensen. En wees nu gelukkig met het leven dat je gegeven is. Het brengt je, wat het je moet brengen. Ik geloof dat sterk. Dikke knuf!

  8. Bonsje,

    Ik probeer te begrijpen hoe het voor een vrouw voelt om geen kindje te kunnen krijgen. Ik denk dat ik dat maar deels kan.

    Aan de ene kant begrijp ik heel goed dat je door wil zetten maar aan de andere kant heb ik altijd bij het lezen van je blogs gedacht;

    Wat zou na 6 jaar proberen beter zijn voor Bonsje… blijven proberen of gaan werken aan acceptatie van een gemis…

    Het is natuurlijk heel persoonlijk en het laatste wat ik wil is je kwetsen. Maar als ik zie hoeveel pijn, onzekerheid en verdriet je nu hebt van alle pogingen. En daarnaast alle lichamelijke gevolgen… dan zou ik neigen naar werken aan acceptatie en liefhebben wat je al wel hebt!

    Sterkte!

  9. Lieve Bonsje,
    Wat vind ik het jammer dat sommige mensen niet nadenken voor ze hun mening op papier gooien! Ook wij hebben na 8 jaar ongewild kinderloos te zijn geweest de wereld van doktoren en specialisten ingegaan. Dit is een voor velen onbekend traject maar voor degene die er in zitten ongekend zwaar. Idd je zit vol hormonen, moet wekelijks soms dagelijks naar ziekenhuis tuffen, spuiten slikken en een hele medische molen door. Wij hadden geluk, dat zeggen sommigen, maar ik vond het een wonder. Meer omdat doktoren eigenlijk uitsloten dat we ouders konden worden. We kregen een tweeling en na nog zo’n traject een meisje. Ze zijn nu 15 en 12 en geloof me ook ik heb wel eens in mijn wanhoop/frustratie geroepen; was ik er maar niet aan begonnen. Iedereen heeft dagen dat je totaal uitgeblust bent en opgeeist wordt door allerlei trammelant van/om je kinderen. Maar dat weegt niet op tegen het geluk wat kinderen je brengen, dat er persoontjes zijn die afhankelijk van je zijn voor een hele poos, dat moeder de eerste is waar ze naar vragen bij thuiskomst school, dat als je op de bank ligt er een ( ook al zijn ze 15) bij je komt liggen en zijn/haar hart uitstort. Er zijn zoveel mooie dingen aan het hebben van kinderen maar ook momenten dat je even niet weet hoe je het allemaal moet doen. ga ervoor ook om het feit of je uberhaupt kinderen kunt krijgen. Die vraag blijft je altijd achtervolgen, wat als?
    Ik wens je rust bij je keuze en hé, het is een paar maanden bikkelen die opwegen tegen levenslange geluksmomentjes. Succes!!

  10. Lieve Bonsje,
    Ik ken deze gevoelens ook, bijna 13 jaar geleden raakte ik spontaan zwanger en na een zwangerschap van 38 weken kregen we het bericht, dat ons kindje in mijn buik overleden was! Onze wereld storte in! Daarna wilde ik heel graag meteen weer zwanger worden maar dat lukte niet zomaar, met behulp van clomid ( hormoonpillen) ben ik zwanger geraakt! Ik was mezelf niet van deze troep en was kilo’s aangekomen, ook omdat ik een emotie-eter ben! We kregen een gezonde dochter, maar mijn menstruatie bleef weg, maar ik was niet zwanger , dus kregen we de vraag de pil (niet zwanger worden) of hormonen (wel zwanger worden) ons kindje was toen 9 maanden. We besloten om weer hormonen te gaan gebruiken maar de pillen hielpen deze x niet, dus moest ik mezelf ook gaan spuiten, totdat ik het niet meer trok (ook al een miskraam gehad) . Ik wist niet wat ik moest doen, ik vertrouwde meer op de artsen dan op God. Toen ben ik gaan bidden en echt alles voor God neergelegd en gevraagd hoelang ik nog door moest gaan!!! Toen ik na mijn gebed, in m’n Bijbel ging lezen, stond daar: heb goede moed, er wacht u een beloning na al uw inspanning! Toen wist ik dat Hij met ons was en prompt diezelfde maand was ik zwanger! Ik wist zeker dat ik die zwangerschap ook uit zou dragen, want God had het me beloofd!!!
    Ik wens jullie veel sterkte, vertouw op God!
    Veel liefs van Liejanne

  11. Lieve jij…. Dit was 1 niet fijne reactie! Alsjeblieft ga voor je kinderwens!!! Ik ben door mijn ex in de maling genomen, ben 46, ongewild kinderloos en in de overgang. Langzaam dringt het tot me door dat ik geen keuze meer hebt… de rouw en het verdriet zijn ongekend groot…voor nu en voor de rest van mijn leven! Schop jezelf onder je kont, kieper die reactie op papier, verbrand hem en blokkeer die persoon. Loop richting je partner, geef een dikke zoen en jank je pijneruit! Dan kunnen jullie gewoon verder op het pad van jullie gezin! Geniet, leef en heb lief! Laat je hoofd en je hart niet gek maken door 1 frustie! Ga ervoor kanjer!!!

  12. Laat haar.
    Ik hoop dat je moeder wordt en ik weet dat je je stinkende best gaat doen. En natuurlijk zal je wel eens verlangen naar een beetje rust. Wie niet.

Laat een antwoord achter aan Liejanne Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

%d bloggers liken dit: