Kennen jullie dat? Dat je heel veel wil doen en niets kan? Ik ken het jammer genoeg wel en ik baal er van! Al 6 jaar loop ik met chronische pijn aan mijn schouder en ben ik onder behandeling bij een fysiotherapeut.

De laatste tijd ging het eigenlijk heel erg goed, ik ben begonnen met hardlopen en ik viel lekker wat kilo’s af. Maar door de hormonen heb ik zo ontzettend veel pijn in mijn gewrichten, dat het gewoon niet leuk meer is. Ik ben een jonge blom van 36 en ik voel me een oud wijf door alle pijntjes die ik heb!

Een paar maanden geleden kreeg ik spit in de onderrug, die is behandeld door de fysio maar nooit helemaal verdwenen. Door de pijn ga ik scheef lopen waardoor mijn heup dus nu ook enorm veel pijn doet…. De eerste maandag van de vakantie dat de meiden hier waren had ik een afspraak bij de fysio, dus ik dacht even heel slim te zijn. Ik meldde dat mijn schouder behoorlijk pijn deed maar ook dat ik nog steeds last had van de spit. Lief als mijn fysio is, pakte ze mijn onderrug dus meteen even mee en zette ze wat dry needling naaldjes in de rug maar ook in mijn schouder. Dat heb ik geweten! Het doet altijd al pijn maar nu lag ik huilend op de behandeltafel…echt huilen met snot uit je neus en alles….

Door de naaldjes heb ik de eerste 2 uur mijn arm niet kunnen gebruiken, gelukkig woont mijn vriendin schuin achter mijn fysio dus daar kon ik even rustig bijkomen. Eenmaal thuis bleef de pijn maar aanhouden en heb ik huilend het avondeten klaar gemaakt. Paracetamol er in en doorgaan maar de pijn was en bleef en is nog steeds vet heftig.

De donderdag na de fysio besloot ik lekker een stukje te gaan hardlopen in het bos. Terwijl ik natuurlijk een hoosbui trof in dat bos, schoot er een kramp in mijn kuit die niet wilde verdwijnen. Dat betekende dus terug wandelen en de rest van de dag met mijn been omhoog. De kramp in mijn kuit veranderde in een kloppende pijn die dus nog steeds gezellig aanhoudt….Niet meer hardlopen dus…. Terwijl ’the Mr’ stukjes gaat rennen van 17 kilometer zit ik hier in huis met mijn pijntjes en drie dames die aandacht willen en leuke dingen willen doen.

Doorgaan dus en dat doe ik naar mijn beste kunnen maar ik wil meer doen dan ik nu kan. Afgelopen maandag besloot ik de fysio toch maar een berichtje te sturen dat de pijn na de dry needling nog steeds onhandelbaar was. Lief als mijn fysio is belde ze meteen en maakte speciaal voor mij een plekje voor donderdag.

Ook hebben we besloten om nog een maandje te wachten om een nieuwe IUI behandeling in te plannen. Het is ons beiden niet in de koude kleren gaan zitten om geleefd te worden en de stress van het wachten op een positieve zwangerschapstest die maar niet kwam is gewoon te zwaar. ‘The Mr’ heeft even wat tijd nodig en ik ben het met hem eens, al weet ik dat ik ook weer zo door zou gaan…de wens is zo groot! Maar grenzen bewaken is belangrijk en plezier in het leven hebben ook.

Gister bij de fysio op de pijnbank bleek dat het vaatzenuwstelsel in mijn schouder beklemd zat en dat ik daardoor die enorme pijn heb. Inmiddels is door het maar door willen gaan met dingen willen kunnen doen, mijn nek muurvast komen te zitten. Na drie kwartier op de pijnbank zit er inmiddels weer gevoel in mijn vingers maar pijn heb ik nog steeds! Knallende hoofdpijn door het behandelen van de nek en ontzettende napijn door het vrijmaken van de zenuwbanen.

Morgen gaan de stiefjes alweer naar huis, het gaat allemaal veel te snel en door de pijn heb ik veel te weinig kunnen genieten van mijn meiden. Toch hebben ze het gezellig gehad en willen ze stiekem nog wel een weekje blijven 🙂 Ik voel me schuldig dat ik niet mijn beste zelf heb kunnen geven vanwege die rottige rotpijn. Ik voel me rot omdat ik niet kan hardlopen vanwege mijn kuit, opgesloten door een lijf wat niet wil kunnen doen…..

Ik ga mijn meisjes missen straks maar ik kan wel tijd nemen om mijn lijf wat rust te geven…Ik wil alleen zo graag een rondje rennen!

Bonsje.