Ik merk regelmatig dat er een beetje verwarring is over mijn naam, want heet ik nou Bonnie of Bonsje? Mijn naam heeft een verhaal en dat verhaal vertel ik jullie graag 🙂

Op Urk is het best wel normaal om mensen te vernoemen. Dat hoort nog een beetje zo 😉 Ikzelf heb besloten dat ik deze traditie niet ga volgen want mijn ouders zijn al vernoemd en als wij een kindje krijgen wil ik een naam kiezen (we hebben stiekem al namen) die uniek is voor ons kindje.

Mijn Bes (oma) heette Bonsje en mijn oudste tante heet Dirkje. Mijn ouders hadden dus voor een meisje (in die tijd wist je nog niet van tevoren wat het geslacht van je kindje zou zijn) de naam Deborah bedacht. Mooi 2 vliegen in een klap geslagen dachten ze….

Toen ik dus tevoorschijn kwam als eerste kind ging mijn Bes er zeker vanuit dat ze vernoemd zou worden. Dat werd ze ook…alleen niet helemaal naar volle tevredenheid 😉 Mijn Bes was nogal ‘groos’ (trots) op haar naam en had dus Bonsje verwacht, Deborah was niet volgens haar plan. Mijn moeder, net bevallen en nog maar 20 jaar jong was een beetje te moe om de discussie aan te gaan. Boos werd er besloten dat ik dan Bonsje zou heten 😉 Nieuwe geboortekaartjes werden gedrukt en rondgestuurd en de zaak was beslist. Bonsje it is….

Tot ik naar de kleuterschool ging hebben mijn ouders me ook gewoon Bonsje genoemd. Maar slim en verstandig als mijn moeder is bedacht ze dat mijn naam me zeker gepest zou laten worden. Daarom werd ik in het vervolg Bonnie genoemd….leverde overigens nog steeds pesten op want: nog steeds redelijk uniek in een dorp waar de Greetjes, Grietjes en Anneke’s overheersten 😉

En ik, ik schaamde me enorm voor mijn officiele naam! Want wie noemt zijn kind in vredesnaam Bonsje?! Elke keer als mijn naam bij gelegenheid tevoorschijn kwam, wilde ik wel door de grond zakken om die debiele naam 😉

Mijn Bes, waar ik overigens met liefde, warmte en bewondering aan terug denk, vond het fantastisch. Elk kleinkind dat naar haar genoemd was werd stiekem wel een heel klein beetje voorgetrokken. Ik was wel altijd een beetje bang voor haar toen ik klein was, ik droeg namelijk mijn haren wat korter en had oorbellen. Mijn Bes was nogal streng in het geloof en bij elk dingetje wat volgens haar niet van de bijbel was, kon je een enorme preek krijgen 🙂

Toen ik wat ouder werd zag ik dat ze dit allemaal uit liefde heeft gedaan, ik ontdekte haar kwaliteiten en haar humor, haar onverwoestbare kracht en dapperheid. Ze is een vrouw die ik bewonder! Toen ze overleed is een stuk van mijn hart gebroken en nog denk ik elke dag aan die sterke, dappere en unieke vrouw.

Een paar jaar geleden besefte ik dat ik ook zo’n uniek mens ben, dat ik eigenlijk heel erg op mijn Bes lijk. Mijn ouders hadden me naar niemand anders kunnen vernoemen 😉 Ik besefte ook dat de naam die ik zo verafschuwd had eigenlijk heel erg bij mij past, mijn naam is net zo uniek als ik. Het is een lieve naam en het was de naam van de vrouw die ik zo mis, waar ik zo graag nog eens mee zou praten. Om haar te vertellen dat ik uiteindelijk op mijn pootjes terecht ben gekomen. Dat ik de parels die ik van haar kreeg voor als ik ooit zou trouwen, in mijn tasje heb gehad die dag dat ik met Michel trouwde. Dat ik niet meer zo’n wilde ben, ondanks het gekke haar en de piercings gewoon een huismusje ben die het liefst voor haar gezinnetje zorgt. Want het gezin…dat was mijn lieve Bes heilig 🙂

Ik heb toen besloten dat ik mijn naam weer ging gebruiken. Dat ik trots zou zijn op de naam die ik kreeg, ik kreeg hem met een omwegje maar het is nog steeds mijn naam! Mijn naam is geen grapje, geen nickname of koosnaampje…Het is mijn naam, de naam die ik gebruik en waar ik naar luister. Dus niet Bonnie…..

Ik ben Bonsje!