Vallen, opstaan en weer doorgaan

Vallen, opstaan en weer doorgaan

Gezonder eten…ik vind het zo moeilijk! Afgelopen weekend zat ik er even helemaal door, ik wou niet meer. Het enige wat ik wou was drop, veel chocola, nog meer drop en croissants. Het zat me even tegen en ik merkte dat ik dan teruggrijp naar wat voor mij troostvoer is. Mijn troostvoer is suiker!

Al 2 maanden heb ik stress van een afspraak die ik moet maken voor een fertiloscopie (kijkoperatie in de buik). Want na die scopie mag ik starten met behandelingen. Als je al zo lang wacht op een kindje en je zit eindelijk in de malle molen is elke dag extra er een te veel. Al 36 en nog niet begonnen. Het systeem bij het ziekenhuis is niet helemaal vloeiend en vlekkeloos, het nummer dat ik kreeg om te bellen is niet het juiste.

Vorige maand liep ik daar dus al tegenaan, ik werd ongeveer 10 keer doorverbonden omdat het nummer dat ik kreeg van de afdeling gyneacologie was in plaats van de afdeling OK. Bij elke doorverbinding sta je gemiddeld 5 minuten in de wacht en niemand wist het juiste nummer. ‘Mevrouw, belt u even naar 038……..’ ‘euh, dat nummer bel ik nu’. Stilte aan de andere kant van de lijn, en niemand wist waar het fout ging. Toen ik uiteindelijk de juiste afdeling had was de hele agenda vol en werd mij beloofd dat ik ingepland zou worden voor de volgende maand. De gemiddelden van mijn cyclus doorgegeven en vol goede moed zat ik te wachten op de beloofde afspraak. Die kwam dus niet en mijn menstruatie wel!

Uit voorzorg had ik de afdeling al gemaild om het juiste nummer…. Ik bel en jawel!….. Met de afdeling gyneacologie! Ook deze mevrouw begreep er niets van…. mijn frustratie steeg inmiddels naar grote hoogte want: ze had me al 2 keer in de wacht gezet. Uiteindelijk besloot ze om me een terugbel afspraak voor komende maandag aan te bieden. Ik zag de bui al hangen (weer vol en ik niet aan de beurt) en begon (hoe stom) keihard te huilen. Met grote snikken en vol boosheid legde ik uit dat ik vorige maand ook al hetzelfde had meegemaakt en dat ik ook al 36 ben (ja, dat deed ik echt)…. Na nog 2 keer in de wacht te hebben gestaan vond deze mevrouw wel het juiste nummer van de afdeling OK en werd ik ook nog eens goed doorverbonden!

Uiteindelijk kreeg ik mijn datum voor de scopie maar de stress en de ongestelde hormonen vlogen me naar de keel. Op verjaardagsvisite bij mijn zusje zag de taart er te lekker uit en ik heb dus een hap geproefd. Daar ging het mis in mijn hoofd….

Schuldgevoel en nu is het toch al mislukt….

Het hele weekend heeft het me dwarsgezeten, ik wou biefstuk, drop, chocola en brood, patat en kroketten. Het ging dus mis…..

Bij het ontbijt zaterdag was ik zielig, ik had voor ’the Mr’ lekker bananenbrood met chocomousse en framboosjes gemaakt en wilde zelf een koolhydraatarme pannenkoek met frambozen. Receptje opgezocht, lijnzaadmeel zou het moeten doen….dikke fail weer en dus zat ik weer aan de kokosyoghurt te happen….

Tussen de middag maakte ik een uitsmijter met lekkere bruine boterhammen voor ’the Mr’ en zat ik besluiteloos aan een salade waar ik eigenlijk geen trek in had en ik voelde me zielig. Ik heb gehuild…..Ik zat er door en ik wou suiker….

Toen heb ik besloten om mezelf voor dat moment niet meer te pesten! Want zo voelde het volhouden op dat moment. Ik heb een brownie gegeten, ik heb in de avond patat met frikandel gegeten en ik voelde me zo goed! Natuurlijk weet ik dat het fout is om toe te geven aan het foute voer, vol koolhydraten en suiker. Maar ik ben ook maar mens, ik viel en stond zondagochtend vol frisse moed weer op. Door even toe te geven aan mijn emotie en mijn gevoel kon ik er weer tegenaan. De salade smaakt weer lekker en de vele omeletten staan me minder tegen.

Door even te vallen kon ik weer opstaan en doorgaan….

Soms heeft een vrouw dus toch gewoon even troostvoer nodig en ik heb niet eens drop gegeten. Het schuldgevoel zit er nog een beetje, want ik doe dit niet om af te vallen. Ik doe dit om zwanger te raken en het voelt zwak dat ik niet altijd vol kan houden voor mijn grootste wens. Maar hey, ik ben er weer, net als mijn motivatie!

Bonsje

14 gedachten over “Vallen, opstaan en weer doorgaan

  1. Och maar soms mag dat toch gewoon!!! Wie wil nu hele dagen op sla leven? Al zo knap hoe je deze omslag hebt gemaakt!
    Het moet geen straf worden he, je doet zo je best!
    Af en toe gewoon eten wat je lekker vind, zonder schuldgevoel. Daar word je blij van en dat is ook heel wat waard!

    Hopelijk gaat het allemaal goed in de medische molen, ik gun het jullie ontzettend!
    Zet em op!

  2. Ik kan de frustraties zelf al voelen en ik herken ze maar al te goed. En inderdaad, je moment van “vallen” is geen zwakte maar meer iets van “jezelf niet verliezen”. Want gelukkig zijn is soms net iets belangrijker dan enkel gezond eten, zelfs voor jouw doel. x R x

  3. Jeetje lieverd! Ik herken je frustratie; wel op een ander gebied, maar ik herken wel het van ‘het kastje naar de muur’ gestuurd worden!! Heel goed dat je juist hebt toegegeven aan je sugarcravings!!! Dat hebben wij vrouwen gewoon nodig. Hele dikke kus vanuit Rotterdam. ???

Laat een antwoord achter aan Bonsje Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

%d bloggers liken dit: