Antidepressiva en waarom ik niet meer zonder dat pilletje wil

Antidepressiva en waarom ik niet meer zonder dat pilletje wil

Een tijdje geleden deelde ik hier dat ik het gevecht tegen mijn depressie aan moest gaan. Vandaag wil ik daar weer even op in gaan ๐Ÿ™‚ Want, als niemand er over praat blijft de ‘zwarte hond’ altijd in de kast ๐Ÿ˜‰ Dan blijft iedereen zich zwakker voelen dan een ander en blijft depressie iets waarvoor we ons schamen. Op instagram volg ik de strijd van Strong like a Fighter, dit dappere meisje knokt tegen zelfhaat, depressie en zelfbeschadiging. Ik bewonder haar, mooie en lieve Kenza die zo moet lijden onder haar ziekte. Maar ze blijft het gevecht aan gaan, met vallen en weer opstaan. Want dat is vechten tegen depressie….keihard vallen en dan weer opstaan en verder knallen! Ik bewonder haar openheid over de zelfbeschadiging, opnames in de crisis en haar keiharde vechtlust….

Depressie is een ziekte, een ziekte waarvoor wij zelf niet kiezen. Een ziekte die ons overkomt, daardoor zijn wij niet zwakker dan een ander of aanstellers. We zijn ziek en we willen maar wat graag beter worden. Het is namelijk niet fijn om je zo te voelen, en we doen dit niet om aandacht te krijgen. Ik schrijf dit ook niet om de nieuwsgierigheid van mensen te bevredigen of om aandacht voor mezelf te vragen.

Ik schrijf dit om bewustwording te creรซren ๐Ÿ™‚ Het besef te laten landen bij iedereen dat depressieve mensen geen zwakkelingen zijn. Dat we ook recht hebben op ons plekje in de samenleving. Iedereen te laten weten dat dit geen vrijwillige keuze is, iets waar we wat uithalen wat gunstig voor ons zou zijn (aandacht enzo). Als er een pil zou bestaan die mij in een keer zou genezen…dan nam ik die direct!

Want…mijn gevecht tegen deze rotziekte duurt al jaren! Met betere periodes en met hele slechte periodes, periodes waarin ik dood wilde en periodes waarin ik barst van de vechtlust. Mijn zelfbeschadiging is niet zo heftig dat ik mezelf snij…. ik doe het subtieler….ik trek gewoon al mijn haartjes uit en vervolgens lach ik het weg als mensen vragen over mijn wenkbrauwen, mijn wimpers en de kalende plekken op mijn hoofd. Intussen schaam ik me kapot, ik wil dit niet en toch gebeurt het me elke keer. Stom genoeg kan ik het niet stoppen….

Een paar maanden geleden ben ik begonnen met het slikken van antidepressiva, dit had ik veel eerder moeten doen! De eerste paar weken had ik spijt als de weinige haren op mijn kop ๐Ÿ˜‰ Maar nu…. nu is het lichter in mijn hoofd! Ik kan de wereld beter aan ๐Ÿ™‚ Ik durf weer dingen, ik durf de straat weer op (al blijven grote mensenmassa’s super eng). Onverwachte dingen die op mijn pad komen, zie ik nu als kansen in plaats van als obstakels.

Dit ene kleine rottige pilletje, dat ik jaren weigerde te slikken laat mij weer Bonsje zijn ๐Ÿ™‚ Ik slik de lichtste dosering want… ik wil ook Bonsje blijven. Ik ben hoogsensitief en dat wil ik graag zo houden, al is het leven met hoogsensitiviteit lastig. Dit maakt mij wel de persoon die ik ben ๐Ÿ™‚

Ik ben driftig, emotioneel, een enorme jankerd, impulsief en twijfelkont…. maar dat maakt mij Bonsje, ik voel nou eenmaal veel ๐Ÿ˜‰

Ook heb ik zo ongeveer de liefste psycholoog die er op aarde rondloopt. Zonder haar zou ik in kringetjes rond blijven lopen, nu krijg ik andere inzichten, handvatten hoe met situaties die ik eng vind om te gaan. Bij haar kan ik ontladen en mijn hart uitstorten.

De pesters? Die zet ik in het licht ๐Ÿ™‚ Zij zijn wie ze zijn, iedereen heeft overal een reden voor. Die reden hoef ik niet te begrijpen, die verantwoordelijkheid moet iedereen zelf mee leven. Als iemand over mij valt blijf ik zelf reflecteren, waarom iemand over mij valt. Steeds vaker kom ik tot de conclusie dat het niet mijn probleem is ๐Ÿ™‚ Ik word volwassen en zelfverzekerd, het ligt niet altijd bij mij dus mag ik het probleem bij die ander laten.

Kortom… het gaat beter met mij!

Dat pilletje?

Dat blijf ik slikken, zonder dat pilletje vind ik mezelf niet meer leuk… Met dit pilletje ben ik eindelijk weer Bonsje!

4 gedachten over “Antidepressiva en waarom ik niet meer zonder dat pilletje wil

  1. Wat super fijn om te lezen, en hoe toevallig!
    Vandaag bij POH-ggz geweest, ik blijf me somber voelen, het duurt te lang nu, ga ik weer terug naar een psycholoog, welke me goed heeft geholpen ruim een jaar terug of ga ik medicijnen gebruiken!
    Eigenlijk op je website doordat ik op google een recept aan het zoeken was, leuke website en dan nog meer artikels over jezelf, zo leuk hoe open je bent! Alles is goed zoals je bent, maar ik weet als geen anders hoe moeilijk het is jezelf te zijn in strijd met jezelf!
    Je hebt mij in ieder geval een positief gevoel gegeven om misschien aan medicijnen te beginnen! En ik ga je zeker volgen!! Ga vooral door met schrijven!!!

    1. Hey Chantal, wat fijn dat je zo’n positief gevoel kreeg van mijn blog! Daar doe ik het voor, daarom ben ik open over hoe het voelt ? ik wens je heel veel sterkte en beterschap! Leuk dat je me gaat volgen! Alle goeds โค

  2. Yes! Goed dat je er zo open over bent. En je hoeft je nรฉrgens voor te schamen. Juist deze dingen maken je tot wie je bent, toch? ๐Ÿ™‚

    En sommige mensen zijn gewoon ellendig. Geen aandacht aan besteden ๐Ÿ˜‰

  3. Een dappere out coming. Depressie is hel. Ik heb het helaas zoveel moeten ondervonden in mijn omgeving. Zoveel dat ik het ook kreeg. Ik verloor twee zwagers, en kreeg een man die het kreeg. Depressie is geen aanstellerij. Het is een ziekte. Een biochemische disbalans in de hersenen. Natuurlijk wil je dit niet!! Ik hoop zo dat dit pilletje jou op de been zal helpen en houden. Soms is dat gewoon nodig!! Dappere Bonsje. Ga ervoor!!!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *